Anlamına baktığımızda elindeki fırsatı kaçıran, aklını yeterince kullanamayan insanı tanımlıyor ahmaklık. Fakat günümüz anlayışı bunu öylesine kar-zarar ilişkisi içindeki bir dünyaya ait bir kavram olarak ele alıyor ki, kimse bunu üzerine alabilecek cesarete sahip olamıyor. Bir işi tutkuyla yapmak isteyecek kadar sıkı bir inanca ya da ideale sahip olunduğunda başka insanların akılsızca bir iş yapıldığı değerlendirmesinden tedirgin olunmadığı bir zihin yapısına sahip olunuyor demektir. İnsanın başkaları tarafından ahmakça davrandığını düşündüğü bir faaliyet alanı yoksa yapılan işi de tutkuyla yapmıyor ve büyük ihtimalle kendisine biçilen rolü oynuyor demektir. Gerçekten tutkuyla tutunulmuş bir şeyimiz varsa bu diğer alanlarda kar zarar hesabı doğrultusunda yapılan işlere (karın doyurmak veya geleceği düşünmek gibi) aşina olunmadığı anlamına gelir. Aşina olun(a)mayan dünyanın insanları ise onları ahmak olarak tanımlar. O ise ahmaklıktan gocunmaz ve ahmakça yapmaya devam eder. Bu ahmaklığı için açıklama yapma ihtiyacı duymaz. Yapmaya çalıştığında ise, menfaatlerini amaç edinmeye başladığının bilgisini kendisinden nasıl saklayacağının yollarını arar. İşte o zaman gerçekten ahmaklaşır.